Στην ήσυχη γη της Τρυπητής, όπου τα κύματα της θάλασσας συναντούν τον ουρανό και η πέτρα του τόπου φέρει την ιστορία αιώνων, η ψυχή της Σοφίας Κωνσταντινιάδου άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα. Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, εκεί όπου η πίστη και η καθημερινότητα γίνονται ένα, η φωνή της αντηχούσε σαν φωτεινό ταξίδι προς τον Θεό. Κάθε ψαλμός, κάθε μελωδία που υψωνόταν από τα χείλη της, ήταν ένα ποτάμι φωτός που έρρεε μέσα στις καρδιές των πιστών, ένα τραγούδι αφοσίωσης και αγάπης, που δεν περιοριζόταν στις λέξεις αλλά ζωντάνευε μέσα από την παρουσία της, την ταπεινή της στάση και την καθημερινή της διακονία.
Η Σοφία υπηρέτησε την Εκκλησία με μια αφοσίωση που ξεπερνούσε το χρόνο. Υπηρέτησε τον προκάτοχό μου και εμένα προσωπικά, με συνέπεια και σεβασμό. Η ζωή της, όπως μας διδάσκει η Αγία Γραφή, ήταν μια συνεχής εφαρμογή των λόγων του Κυρίου:
«ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, οὗτος ἐστίν ἀδελφός μου καὶ ἀδελφή μου καὶ μήτηρ» (Ματθαίος 12,50).
Και όντως, κάθε έργο της, κάθε λέξη και κάθε κίνηση ήταν μια διαρκής προσφορά προς τον συνάνθρωπο, μια κίνηση αγάπης που ταξίδευε πέρα από τα όρια της Τρυπητής, φωτίζοντας τις καρδιές των νέων, των παιδιών της ενορίας και των ακροατών της. Η διδασκαλία της δεν περιοριζόταν σε βιβλία και τάξεις· ήταν η ίδια η ζωή της, η οποία παρέδιδε μάθημα αρετής, πίστης και ταπεινότητας. Όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος:
«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, νὰ μιμεῖσθε ἐμὲ, καθώς κἀγὼ τὸν Χριστὸν» (Α΄ Κορινθίους 11,1).
Η Τρυπητή έγινε για τη Σοφία τόπος αγάπης, τόπος διακονίας και τόπος ψυχικής αναγέννησης. Στον Άγιο Νικόλαο, το φως της ψυχής της συναντούσε το φως του Θεού, και κάθε ύμνος που αντηχούσε μέσα στον ναό γινόταν φωνή προσευχής για τον άνθρωπο, για την ενορία, για τον κόσμο. Η παρουσία της εκεί δεν ήταν απλώς συμμετοχή· ήταν ένα συνεχές ταξίδι μέσα από τη ζωή, μια πορεία που έδειχνε πώς η πίστη μπορεί να γίνει πράξη, και η αγάπη πραγματική δύναμη.
Η Σοφία ταξίδευε με την ψυχή της, κι αυτό το ταξίδι δεν γνώριζε σύνορα. Από την Τρυπητή στα μικρόφωνα του ραδιοφώνου της Μητρόπολης Πειραιώς, η φωνή της μετέφερε την πίστη, την ελπίδα και τη σοφία, ενώ οι ψαλμοί της στον Άγιο Νικόλαο ένωναν τις καρδιές με το αιώνιο φως του Θεού. Όπως μας θυμίζει ο Προφήτης Ησαΐας:
«Οὐ μὴ σε ἐγκαταλείψω καὶ οὐ μὴ σε ἀποστρέψω» (Ησαΐας 41,10).
Τα λόγια αυτά συγκεντρώνουν όλο το νόημα της ζωής της Σοφίας. Η αγάπη της για τον Θεό και τον άνθρωπο δεν χάθηκε· ζει στην Τρυπητή, στον Άγιο Νικόλαο, στις καρδιές όσων την γνώρισαν και την αγάπησαν. Η μνήμη της γίνεται φάρος, φως που οδηγεί και εμπνέει, υπενθυμίζοντας ότι η ζωή που αφιερώνεται στην πίστη και στην αγάπη είναι αιώνια, όπως ο Χριστός μας υπόσχεται:
«Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ιωάννης 11,25).
Ας προσευχηθούμε, ώστε η ψυχή της Σοφίας να αναπαυθεί εν ειρήνη, ενωμένη με τον Κύριο, και η μνήμη της να συνεχίσει να φωτίζει την Τρυπητή, τον Άγιο Νικόλαο και όλους όσους γνώρισαν τη ζωή και την προσφορά της. Καλό παράδεισο, αγαπητή μας Σοφία. Η ζωή σου, η φωνή σου και η αγάπη σου θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν αιώνια, σαν φως που οδηγεί την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα.
Ο Αναπληρωτής Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς νήσου Μήλου
και εφημέριος του Αγίου Νικολάου Τρυπητής
† Ἀρχίμ. Νεκτάριος Σῶρρος
