Κυριακή του Παραλύτου 11 Μαΐου 2025
«ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»
Ευλογημένοι μου αδερφοί, Χριστός Ανέστη!
Οι ασθένειες και ο θάνατος είναι απόρροια της πτώσης του ανθρώπου. Ο Πλάστης Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Αυτού και του δώρισε την αθανασία. Η παρακοή, όμως, της θείας εντολής από τους πρωτόπλαστους αποτέλεσε την αιτία απώλειας της αθανασίας και το έλεος της αγάπης του Θεού «δώρισε» στην ανθρωπότητα τον θάνατο, ώστε να μην μείνει το κακό αιώνιο. Συνέπεια, λοιπόν, της αμαρτίας είναι η φθορά, οι ασθένειες και ο θάνατος.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, βλέπουμε έναν ταλαιπωρημένο, πικραμένο, εγκαταλελειμμένο από τους πάντες παράλυτο, ο οποίος για 38 χρόνια περίμενε τη θεραπεία από το μοναδικό θαύμα που συντελούνταν την εποχή εκείνη κατά καιρούς, ήτοι την ταραχή του ύδατος από τον Άγγελο στην κολυμβήθρα της Βιθεσδά. Ας αναλογιστούμε τα συναισθήματα του ανθρώπου αυτού και την πικρία του τη στιγμή που ενώ ερχόταν η δική του ώρα, η δική του σειρά, η δική του ίαση, ένας άλλος προπορευόταν κερδίζοντας τη θεραπεία. Έρχεται, λοιπόν, ο Λυτρωτής και Ζωοδότης Χριστός, ο μόνος γινώσκων τα κρύφια των ανθρώπων, ο θεραπευτής των ψυχών και σωμάτων, και βρίσκει τον δύστυχο αυτό παράλυτο.
Σίγουρα αυτή η μεγαλοπρεπής κολυμβήθρα της Βιθεσδά, η οποία αποτελούνταν, κατά τον Ευαγγελιστή, από πέντε στοές, θα πλημμύριζε από πλήθος ανθρώπων που είχαν ανάγκη τη θεραπεία και εδώ προκύπτει ένα ερώτημα. Γιατί ο Κύριος απευθύνθηκε, αλλά και θεράπευσε τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Την απάντηση ήδη την έχουμε αναφέρει. Όπως είπαμε, ο Χριστός είναι καρδιογνώστης των ψυχών και των σωμάτων και σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή «τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι»; Και η απάντηση είναι αποκαρδιωτική! «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»! Πόσο μεγάλη άραγε ήταν η θλίψη του! Πόσο πικραμένος ήταν από τους συμπολίτες του! Ένα «γιατί» βασάνιζε το είναι του. «Ἂνθρωπον οὐκ ἔχω»!
Σε αυτό το σημείο, ας έλθουμε στη σημερινή εποχή και ιδιαιτέρως στη σκληρή καθημερινότητα των μεγάλων αστικών κέντρων. Σπάνια υπάρχει επικοινωνία γειτόνων μεταξύ τους. Σπάνια υπάρχει βοήθεια προς τους γηραιότερους. Σπάνια υπάρχει σεβασμός προς τους μεγαλύτερους. Και αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αποξένωση και η στροφή του ανθρώπου προς το μεγάλο του «εγώ».
Ο Λυτρωτής Θεός δεν μένει άπραγος. Τα λόγια του πονεμένου ανθρώπου ακούγονται ικεσία προς το πρόσωπό Του και ως Θεός Παντοδύναμος δίνει αμέσως τη λύση στο πρόβλημα. «Ἒγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει». Και το θαύμα επιτελέσθη. Ο ασθενών θεραπεύτηκε. Οι τυφλωμένοι, όμως, Ιουδαίοι, αντί να δοξολογήσουν τον Θεό, ως τυπολάτρες θεωρούν ανώτερο το Σάββατο από τη θεραπεία του επί μακρόν παραλύτου.
Στο σημείο αυτό, έρχεται ο Χριστός, απευθυνόμενος προς τον τεθεραπευμένο, τον οποίο βρίσκει εν τω Ιερώ, να παραδώσει μια παρακαταθήκη. «Ἲδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Και εδώ είναι που βλέπουμε ότι η αμαρτία είναι η αιτία της φθοράς του ανθρώπου. Ο ευεργετηθείς παράλυτος δεν χειρίστηκε τη σωτηρία του προς δόξαν Θεού. Αν και στην αρχή διετράνωσε με την ομολογία του ότι ο Χριστός τον θεράπευσε, στη συνέχεια η αχαριστία του τον οδήγησε στο να ραπίσει τον ευεργέτη του Ιησού, σύμφωνα με τους πατέρες, ενώπιον του αρχιερέα.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, τα δύο βασικά νοήματα της ευαγγελικής περικοπής. Η αμαρτία φθείρει τον άνθρωπο, αλλά και η αχαριστία τον οδηγεί στην απώλεια. Μη γένοιτο!
Αμήν.
Α.Ν.Γ
