ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ἁγ. Πατ.Δ΄Οἰκ.Συν.)16/7/ 2023
«Πιστός ὁ λόγος, καί περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθε, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ(Τιτ.γ.8-15).
Εἶναι ἀξιόπιοστα τά λόγια αὐτά, και αὐτά θέλω νά διαβεβαιώνεις, ὥστε νά φρωντίζουν ἐκεῖνοι πού ἐπίστεψαν εἰς τον Θεόν νά εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων.
Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ὁ Παῦλος ζητᾶ ἀπό τόν Τίτο νά ὁμιλεῖ μέ βεβαιότητα γιά την ἀξιοπιστία τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ἡ χριστιανική πράξη καί ἡ μαρτυρία τῆς ἀγάπης, γιατί μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα στέκονται καί στηρίζονται στήν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ὅτι δηλαδή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινός, ἀμετακίνητος καί ἀναλλοίωτος, εἶναι λόγος ζωῆς καί σωτηρίας. Ἀντίθετα ὁ δικός μας λόγος, ὁ ἀνθρώπινος, εἶναι τρεπτός καί ἀσταθής μεταβάλλεται ἤ καταρίπτεται.
Ἡ χριστιανική πίστι, λέει, δέν εἶναι μιά γυμνή θεωρία, πού ἀπευθύνεται στή διάνοια. Εἶναι δύναμη, πού κινητοποιεῖ τήν καρδιά, καί ἀναδεικνύει πρωτεργάτες σέ ἔργα ἀγάπης καί εὐποιΐας τούς πιστεύοντας.
Εἶναι μεγάλη εὐεργεσία τοῦ θεοῦ λέει ὁ Παῦλος τό νά εἶναι κανείς φυτεμένος μέσα στό περιβόλι τῆς πίστεως. ἀλλά εἶναι συγχρόνως καί βαρεῖα εὐθύνη, γιατί βαρύνεται μέ τό χρέος τῆς καρποφορίας.
Εἶναι ἄνθηση, πρῶτα, πού φέρνει καρπόν πολύν. «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Γιά νά μεστώσουν όμως οἱ καρποί αὐτοί, ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος ἀπό ὅλες ἐκεῖνες τίς εὐεργετκές ἐπιδράσεις, πού δέχεται τό νεόφυτο δενδρύλλιο.
Το ἀλέτρι τῆς θείας χάριτος, πρέπει νά περάσει πολλές φορές πάνω ἀπό τίς ρίζες του, γιά νά κάνει εὔφορη τή γῆ. Νά ξεριζώσει τά ζιζάνια. Νά ἀνακουφώσει τό χῶμα. Νά τό κάνει πρόσφορο στήν εὐεργετική ἀπίδραση τοῦ ἀέρα, τοῦ ἥλιου καί τῆς βροχῆς.
Ὁ Ἀπόστολος συνδέει ἄρρηκτα τή χριστιανική πράξη μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τά χαριτόβρυτα μυστήρια τῆς Εκκλησίας μας, εἶναι οἱ μυστικοί κρουνοί, ἀπό τούς ὁποίους ἐκχύνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πλούσια στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἀπό τό καθαρτικό νερό τοῦ Βαπτίσματος, μέχρι τά ἀναγεννητικά δάκρυα τῆς μετανοίας.
Ἡ πίστη μόνη της δέν ἀρκεῖ γιά τή σωτηρία μας «Οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ» ἔχουν χρέος «καλῶν ἔργων προΐσταθαι». Ὄχι ἀπλῶς νά πράττουν καλά ἔργα, ἀλλά νά πρωτοστατοῦν σ’αὐτά.
Τά ἔργα τῆς ἀγάπης στή ζωή τῶν πιστῶν δέν μπορεῖ νά εἶναι πάρεργον ἀλλά κύριο ἔργο, φροντίδα ἀνύστακτη πού θά ἀποδεικνύει τήν εἰλικρίνεια τῆς πίστεως πρός τόν Θεό καί τή γνησιότητα τῆς ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς τους.
«καλά καί εὐάρεστα τῷ Θεῷ», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ζιγαβηνός καί ταυτόχρονα ὠφέλιμα «τοῖς τε ποιοῦσι τοῖς τε πάσχουσι», ὠφέλιμα δηλαδή και σ’ αὐτούς πού τά πράτουν και σ’ ἐκείνους γιά χάρη τῶν ὁποίων τά πράτουν.
Ὅλοι «Οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», ἁπλοί πιστοί και ἐκκλησιαστική ἡγεσία, καλοῦνται «ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐσταθαι». Κριτήριο δέ τῶν καλῶν ἔργων, ἔναντι τῶν ἔργων ἐντυπωσιασμοῦ και ἀπάτης, εἶναι το γεγονός πού καθιστᾶ τά ἔργα αὐτά «ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις». Ἔργα ἀγάπης και ταπεινῆς διακονίας, πρός οἰκοδομή τῶν πιστῶν και δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Πατέρες κρίθηκαν καί καθιερώθηκαν στή συνείδηση τῶν πιστῶν, ὅταν καθημερινῶς κατανάλωσαν τίς δυνάμεις καί τά χαρίσματά τους ὄχι σέ ἐνέργειες ἐντυποσιασμοῦ καί ἄσκησης ἐξουσίας, ἀλλά στήν πνευματική φροντίδα ὅλων καί κυρίως «εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας» τῶν μικρῶν καί ἀδυνάτων.
Οἱ μεγαλοι κρίνονται στά μικρά καί ταπεινά ἔργα, στή διακονία τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν, πού συνήθως οἱ πιό πολλοί κατά κόσμον μεγάλοι ἀδιαφοροῦν ἤ ἀπεχθάνονται νά ἀσχοληθοῦν.
Αὐτήν ἀκριβῶς την ἀπαραίτητη καρποφορία ζητεῖ ὁ Παῦλος ἀπό τούς πιστούς ὁλων τῶν αἰώνων.
Λεγοντας ὅτι: Εἶναι ἀξιόπιοστα τά λόγια αὐτά, καί αὐτά θέλω νά διαβεβαιώνεις, ὥστε νά φρωντίζουν ἐκεῖνοι πού ἐπίστεψαν εἰς τον Θεόν νά εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Γιατί Τά ἔργα μας εἶναι καρπός αὐτῶν πού πιστεύουμε. Αμήν.
π.Ι.Α.
«Πιστός ὁ λόγος, καί περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθε, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ(Τιτ.γ.8-15).
Εἶναι ἀξιόπιοστα τά λόγια αὐτά, και αὐτά θέλω νά διαβεβαιώνεις, ὥστε νά φρωντίζουν ἐκεῖνοι πού ἐπίστεψαν εἰς τον Θεόν νά εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων.
Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ὁ Παῦλος ζητᾶ ἀπό τόν Τίτο νά ὁμιλεῖ μέ βεβαιότητα γιά την ἀξιοπιστία τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ἡ χριστιανική πράξη καί ἡ μαρτυρία τῆς ἀγάπης, γιατί μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα στέκονται καί στηρίζονται στήν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ὅτι δηλαδή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινός, ἀμετακίνητος καί ἀναλλοίωτος, εἶναι λόγος ζωῆς καί σωτηρίας. Ἀντίθετα ὁ δικός μας λόγος, ὁ ἀνθρώπινος, εἶναι τρεπτός καί ἀσταθής μεταβάλλεται ἤ καταρίπτεται.
Ἡ χριστιανική πίστι, λέει, δέν εἶναι μιά γυμνή θεωρία, πού ἀπευθύνεται στή διάνοια. Εἶναι δύναμη, πού κινητοποιεῖ τήν καρδιά, καί ἀναδεικνύει πρωτεργάτες σέ ἔργα ἀγάπης καί εὐποιΐας τούς πιστεύοντας.
Εἶναι μεγάλη εὐεργεσία τοῦ θεοῦ λέει ὁ Παῦλος τό νά εἶναι κανείς φυτεμένος μέσα στό περιβόλι τῆς πίστεως. ἀλλά εἶναι συγχρόνως καί βαρεῖα εὐθύνη, γιατί βαρύνεται μέ τό χρέος τῆς καρποφορίας.
Εἶναι ἄνθηση, πρῶτα, πού φέρνει καρπόν πολύν. «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Γιά νά μεστώσουν όμως οἱ καρποί αὐτοί, ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος ἀπό ὅλες ἐκεῖνες τίς εὐεργετκές ἐπιδράσεις, πού δέχεται τό νεόφυτο δενδρύλλιο.
Το ἀλέτρι τῆς θείας χάριτος, πρέπει νά περάσει πολλές φορές πάνω ἀπό τίς ρίζες του, γιά νά κάνει εὔφορη τή γῆ. Νά ξεριζώσει τά ζιζάνια. Νά ἀνακουφώσει τό χῶμα. Νά τό κάνει πρόσφορο στήν εὐεργετική ἀπίδραση τοῦ ἀέρα, τοῦ ἥλιου καί τῆς βροχῆς.
Ὁ Ἀπόστολος συνδέει ἄρρηκτα τή χριστιανική πράξη μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τά χαριτόβρυτα μυστήρια τῆς Εκκλησίας μας, εἶναι οἱ μυστικοί κρουνοί, ἀπό τούς ὁποίους ἐκχύνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πλούσια στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἀπό τό καθαρτικό νερό τοῦ Βαπτίσματος, μέχρι τά ἀναγεννητικά δάκρυα τῆς μετανοίας.
Ἡ πίστη μόνη της δέν ἀρκεῖ γιά τή σωτηρία μας «Οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ» ἔχουν χρέος «καλῶν ἔργων προΐσταθαι». Ὄχι ἀπλῶς νά πράττουν καλά ἔργα, ἀλλά νά πρωτοστατοῦν σ’αὐτά.
Τά ἔργα τῆς ἀγάπης στή ζωή τῶν πιστῶν δέν μπορεῖ νά εἶναι πάρεργον ἀλλά κύριο ἔργο, φροντίδα ἀνύστακτη πού θά ἀποδεικνύει τήν εἰλικρίνεια τῆς πίστεως πρός τόν Θεό καί τή γνησιότητα τῆς ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς τους.
«καλά καί εὐάρεστα τῷ Θεῷ», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ζιγαβηνός καί ταυτόχρονα ὠφέλιμα «τοῖς τε ποιοῦσι τοῖς τε πάσχουσι», ὠφέλιμα δηλαδή και σ’ αὐτούς πού τά πράτουν και σ’ ἐκείνους γιά χάρη τῶν ὁποίων τά πράτουν.
Ὅλοι «Οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», ἁπλοί πιστοί και ἐκκλησιαστική ἡγεσία, καλοῦνται «ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐσταθαι». Κριτήριο δέ τῶν καλῶν ἔργων, ἔναντι τῶν ἔργων ἐντυπωσιασμοῦ και ἀπάτης, εἶναι το γεγονός πού καθιστᾶ τά ἔργα αὐτά «ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις». Ἔργα ἀγάπης και ταπεινῆς διακονίας, πρός οἰκοδομή τῶν πιστῶν και δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Πατέρες κρίθηκαν καί καθιερώθηκαν στή συνείδηση τῶν πιστῶν, ὅταν καθημερινῶς κατανάλωσαν τίς δυνάμεις καί τά χαρίσματά τους ὄχι σέ ἐνέργειες ἐντυποσιασμοῦ καί ἄσκησης ἐξουσίας, ἀλλά στήν πνευματική φροντίδα ὅλων καί κυρίως «εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας» τῶν μικρῶν καί ἀδυνάτων.
Οἱ μεγαλοι κρίνονται στά μικρά καί ταπεινά ἔργα, στή διακονία τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν, πού συνήθως οἱ πιό πολλοί κατά κόσμον μεγάλοι ἀδιαφοροῦν ἤ ἀπεχθάνονται νά ἀσχοληθοῦν.
Αὐτήν ἀκριβῶς την ἀπαραίτητη καρποφορία ζητεῖ ὁ Παῦλος ἀπό τούς πιστούς ὁλων τῶν αἰώνων.
Λεγοντας ὅτι: Εἶναι ἀξιόπιοστα τά λόγια αὐτά, καί αὐτά θέλω νά διαβεβαιώνεις, ὥστε νά φρωντίζουν ἐκεῖνοι πού ἐπίστεψαν εἰς τον Θεόν νά εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Γιατί Τά ἔργα μας εἶναι καρπός αὐτῶν πού πιστεύουμε. Αμήν.
π.Ι.Α.
