ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 9/7/ 2023
«Ἀγνοοῦντες γάρ τήν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καί τήν ἰδἰαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν»(Ρωμ.ι΄1-10).
Τό θέμα, πού θίγει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι θέμα μεγάλου ἐνδιαφέροντος. Ἀνταποκρίνεται στούς ἐσωτερικούς πόθους τῆς ἀνθρώπινης καρδιάς καί συγκινεῖ τίς πιό εὐαίσθητες χορδές της.
Εἶναι τόσο βαθειά ριζωμένος μέσα στην ἀνθρώπινη ψυχή ὁ πόθος τῆς δικαιοσύνης, καί τόσο ἔντονο καί ἐπιτακτικό τό αἴτιμά της, ὥστε καμιά θυσία νά μή τήν θεωρεῖ μεγάλη ὁ ἄνθρωπος προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τό αἴσθημα αὐτό.
Εἶναι, λοιπόν, φυτεμένος στά τρίσβαθα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ἀπό τό ἴδιο τό χέρι τοῦ Δημιουργοῦ ὁ πόθος αὐτός τῆς δικαιοσύνης. Καί ἀπαύγασμα τοῦ πόθου του αὐτοῦ εἶναι τό ὀνειροπόλημα του γιά τή μορφή τῆς ἀληθινῆς Δικαιοσύνης.
Τήν φαντάσθηκε θεά, πού στό χέρι της κρατάει μιά μονάχα ζυγαριά, κοινή γιά ὅλους τούς θνητούς. Τυφλοπανιασμένη, ὥστε νά μή βλέπει εἰς πρόσωπον ἀνθρώπου. Καί μέ τή ρομφαία τῆς δυνάμεως στό δεξί χέρι, ἀτρόμητη ὅταν πρόκειται νά ἐπιβάλει τό δικαιον. Ἔτσι τή φαντάσθηκαν, τήν πόθησαν καί τήν ὠνειροπόλησαν «οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην» ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων
Ἀντί αὐτοῦ ὅμως, τί βλέπουν πολλές φορές; Βλέπουν τή δικαιοσύνη τῶν άνθρώπων ἑτεροβαρῆ. Με πολλά καί διάφορα κίβδηλα μέτρα καί σταθμά, στό χέρι, νά ζυγίζει ἀνάλογα μέ τή δύναμη, πού κατέχει ὁ κρινόμενος. Γιατί ὅμως αὐτή ἡ τραγική διάψευση ἑνός τόσου ἱεροῦ πόθου τοῦ ἀνθρώπου;
Τήν αἰτία τήν ἀποκαλύπτει σήμερα ὁ ‘Απόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἀποδίδει τήν τραγική αὐτή διάψευση σέ μιά τραγική ἐπίσης διάσπαση. Στή διάσπαση καί τό διαχωρισμό μεταξύ τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τῆς πρώτης, χωρίς νά ὑπολογίζει, ὅτι ὡς φυσικό ἐπακόλουθο θά ἔλθει ἡ πτῶση τῆς δεύτερης. Συντρίβει τόν κρῖκο, πού συνδέει τή δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων μέ τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιατί τήν ἀγνοεῖ.
Ἡ Δικαιοοσύνη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στό πρόσωπόν του. Ὁ θρόνος του δείχνει ὅτι δέν θά χάσωμε ποτέ τον Θεόν. Και ἐνῶ εἶναι κριτής και ἐνῶ εἶναι δίκαιος, ὅμως, ὅπως ὡραία ὁ ψαλμωδός λέγει:
«Ἡ δικαιοσύνη σου καί οἱ ὀρθές καί δίκαιες πάντοτε ἀποφάσεις σου, ἀναδεικνύουν ἔνδοξον τόν θρόνον σου. Ἡ δέ εὐσπλαγχνία σου καί ἡ ἀλήθειά σου, στά λόγια σου, στίς άποφάσεις σου, και στίς ὑποσχέσεις σου, ὡς ἄλλοι ἄγγελοι, προπορεύονται ἐνώπιον σου, διά νά ἐξαγγέλλουν τό μεγαλεῖον σου»(Ψαλμ.88,15).
Ἡ αγάπη του, ἡ εὐσπλαχνία του, μᾶς περιμένει γιά νά μᾶς κρίνει, ἀλλά καί γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀγάπη του, τή στοργή του, τό ἄγγισμά του, τό ἀγκάλιασμά του μέ χίλιους δυό τρόπους. Αὐτό τό κάνει ἀπό τώρα, στέλνει τά λαγωνικά τῆς ἀγάπης του, δηλαδή τίς θεῖες του ἐνέργειες, «Τό ἔλεός τῆς στοργῆς σου θά μέ ἀκολουθεῖ καί θά μέ καταδιώκει μέ ἐπιμονή ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου..»(Ψαλμ.22,6). Ἐκεῖ πού καθόμαστε ἐμεῖς, Ἐκεῖ πού κοιμόμαστε, Ἐκεῖ πού ἀγρυπνοῦμε, Ἐκεῖ πού ἁμαρτάνουμε, Ἐκεῖ πού σκευτόμαστε, Ἐκεῖ πού λογιζόμεθα, Ἐκείνη τήν ὥρα προπέμπει ὁ Θεός τό ἔλεός του.
Ὅταν ἐκλείψει ἡ ἐξάρτηση τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης ἀπό τόν οὐρανό καταντᾶ ἐντελῶς γήϊνη, καί ἀτελής, πεπερασμένη, ἀνίσχυρη νά ἐπιτελέσει τόν ὑψηλό προορισμό της. Τῆς λείπει ἡ αὐθεντία τῆς θείας προελεύσεως και γι’αὐτό τό κῦρος της μειώνεται ἐπικίνδυνα.
Μόνο ὅταν παύσουν οἱ ἄνθρωποι, νά ἀγνοοῦν τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὑποτάξουν καί ἐξαρτήσουν ἀπό αὐτή, τήν δικιά τους δικαιοσύνην, ἐμπνεόμενοι, ἀπό τό αἰώνιο μήνημα τοῦ Οὐρανοῦ, «δικαιοσύνην μάθεται οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς».
Τότε μόνο μποροῦν νά ἐλπίζουν, ὅτι καί τῶν ἀνθρώπων ἡ δικαιοσύνη θά φθάσει στό ὕψος τῶν προσδοκιῶν τους. Καί θά ἀποκτήσει τά γνωρίσματα, πού θέλουν νά τήν χαρακτηρίζουν. Το ἀκριβοδίκαιον. Το ἀμερόληπτον. Τό ἄτεγκτον.
Καί τότε θά μποροῦν πλέον νά ἱκανοποιοῦνται ἀπ’αὐτή, οἱ «πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην», ἄνθρωποι. ΑΜΗΝ
«Ἀγνοοῦντες γάρ τήν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καί τήν ἰδἰαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν»(Ρωμ.ι΄1-10).
Τό θέμα, πού θίγει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι θέμα μεγάλου ἐνδιαφέροντος. Ἀνταποκρίνεται στούς ἐσωτερικούς πόθους τῆς ἀνθρώπινης καρδιάς καί συγκινεῖ τίς πιό εὐαίσθητες χορδές της.
Εἶναι τόσο βαθειά ριζωμένος μέσα στην ἀνθρώπινη ψυχή ὁ πόθος τῆς δικαιοσύνης, καί τόσο ἔντονο καί ἐπιτακτικό τό αἴτιμά της, ὥστε καμιά θυσία νά μή τήν θεωρεῖ μεγάλη ὁ ἄνθρωπος προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τό αἴσθημα αὐτό.
Εἶναι, λοιπόν, φυτεμένος στά τρίσβαθα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ἀπό τό ἴδιο τό χέρι τοῦ Δημιουργοῦ ὁ πόθος αὐτός τῆς δικαιοσύνης. Καί ἀπαύγασμα τοῦ πόθου του αὐτοῦ εἶναι τό ὀνειροπόλημα του γιά τή μορφή τῆς ἀληθινῆς Δικαιοσύνης.
Τήν φαντάσθηκε θεά, πού στό χέρι της κρατάει μιά μονάχα ζυγαριά, κοινή γιά ὅλους τούς θνητούς. Τυφλοπανιασμένη, ὥστε νά μή βλέπει εἰς πρόσωπον ἀνθρώπου. Καί μέ τή ρομφαία τῆς δυνάμεως στό δεξί χέρι, ἀτρόμητη ὅταν πρόκειται νά ἐπιβάλει τό δικαιον. Ἔτσι τή φαντάσθηκαν, τήν πόθησαν καί τήν ὠνειροπόλησαν «οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην» ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων
Ἀντί αὐτοῦ ὅμως, τί βλέπουν πολλές φορές; Βλέπουν τή δικαιοσύνη τῶν άνθρώπων ἑτεροβαρῆ. Με πολλά καί διάφορα κίβδηλα μέτρα καί σταθμά, στό χέρι, νά ζυγίζει ἀνάλογα μέ τή δύναμη, πού κατέχει ὁ κρινόμενος. Γιατί ὅμως αὐτή ἡ τραγική διάψευση ἑνός τόσου ἱεροῦ πόθου τοῦ ἀνθρώπου;
Τήν αἰτία τήν ἀποκαλύπτει σήμερα ὁ ‘Απόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἀποδίδει τήν τραγική αὐτή διάψευση σέ μιά τραγική ἐπίσης διάσπαση. Στή διάσπαση καί τό διαχωρισμό μεταξύ τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τῆς πρώτης, χωρίς νά ὑπολογίζει, ὅτι ὡς φυσικό ἐπακόλουθο θά ἔλθει ἡ πτῶση τῆς δεύτερης. Συντρίβει τόν κρῖκο, πού συνδέει τή δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων μέ τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιατί τήν ἀγνοεῖ.
Ἡ Δικαιοοσύνη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στό πρόσωπόν του. Ὁ θρόνος του δείχνει ὅτι δέν θά χάσωμε ποτέ τον Θεόν. Και ἐνῶ εἶναι κριτής και ἐνῶ εἶναι δίκαιος, ὅμως, ὅπως ὡραία ὁ ψαλμωδός λέγει:
«Ἡ δικαιοσύνη σου καί οἱ ὀρθές καί δίκαιες πάντοτε ἀποφάσεις σου, ἀναδεικνύουν ἔνδοξον τόν θρόνον σου. Ἡ δέ εὐσπλαγχνία σου καί ἡ ἀλήθειά σου, στά λόγια σου, στίς άποφάσεις σου, και στίς ὑποσχέσεις σου, ὡς ἄλλοι ἄγγελοι, προπορεύονται ἐνώπιον σου, διά νά ἐξαγγέλλουν τό μεγαλεῖον σου»(Ψαλμ.88,15).
Ἡ αγάπη του, ἡ εὐσπλαχνία του, μᾶς περιμένει γιά νά μᾶς κρίνει, ἀλλά καί γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀγάπη του, τή στοργή του, τό ἄγγισμά του, τό ἀγκάλιασμά του μέ χίλιους δυό τρόπους. Αὐτό τό κάνει ἀπό τώρα, στέλνει τά λαγωνικά τῆς ἀγάπης του, δηλαδή τίς θεῖες του ἐνέργειες, «Τό ἔλεός τῆς στοργῆς σου θά μέ ἀκολουθεῖ καί θά μέ καταδιώκει μέ ἐπιμονή ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου..»(Ψαλμ.22,6). Ἐκεῖ πού καθόμαστε ἐμεῖς, Ἐκεῖ πού κοιμόμαστε, Ἐκεῖ πού ἀγρυπνοῦμε, Ἐκεῖ πού ἁμαρτάνουμε, Ἐκεῖ πού σκευτόμαστε, Ἐκεῖ πού λογιζόμεθα, Ἐκείνη τήν ὥρα προπέμπει ὁ Θεός τό ἔλεός του.
Ὅταν ἐκλείψει ἡ ἐξάρτηση τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης ἀπό τόν οὐρανό καταντᾶ ἐντελῶς γήϊνη, καί ἀτελής, πεπερασμένη, ἀνίσχυρη νά ἐπιτελέσει τόν ὑψηλό προορισμό της. Τῆς λείπει ἡ αὐθεντία τῆς θείας προελεύσεως και γι’αὐτό τό κῦρος της μειώνεται ἐπικίνδυνα.
Μόνο ὅταν παύσουν οἱ ἄνθρωποι, νά ἀγνοοῦν τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὑποτάξουν καί ἐξαρτήσουν ἀπό αὐτή, τήν δικιά τους δικαιοσύνην, ἐμπνεόμενοι, ἀπό τό αἰώνιο μήνημα τοῦ Οὐρανοῦ, «δικαιοσύνην μάθεται οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς».
Τότε μόνο μποροῦν νά ἐλπίζουν, ὅτι καί τῶν ἀνθρώπων ἡ δικαιοσύνη θά φθάσει στό ὕψος τῶν προσδοκιῶν τους. Καί θά ἀποκτήσει τά γνωρίσματα, πού θέλουν νά τήν χαρακτηρίζουν. Το ἀκριβοδίκαιον. Το ἀμερόληπτον. Τό ἄτεγκτον.
Καί τότε θά μποροῦν πλέον νά ἱκανοποιοῦνται ἀπ’αὐτή, οἱ «πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην», ἄνθρωποι. ΑΜΗΝ
π.Ι.Α.
